Starberry ligt in Gelderland, aan de rand van het rivierengebied. In de kassen groeien Lady Emma’s — aardbeienranken die van maart tot november vruchten dragen. Hier wonen en werken Hendrik en Karen Satter met hun drie jonge kinderen, hun Roemeense team, een eigenzinnige hond en een grote passie voor wat ze doen. Vandaag lopen we een dagje met ze mee: tussen de planten, de plukkers, en de kleine rituelen die het telersbestaan bijzonder maken.
Het is vroeg. In de kas is het nog stil, maar binnen hangt al die specifieke geur van groene planten en vochtige grond. Als wij binnenstappen is Hendrik al uren bezig. “Ik loop altijd als eerste de kas in,” zegt hij. “Niet voor het dramatische effect, hoor, maar omdat ik wil weten hoe het ging vannacht. Mijn planten slapen nooit echt.” Hij zegt het luchtig, maar er schuilt iets in van een ouder die zijn kinderen lief heeft. “Elke dag begint voor mij met het checken van het klimaat,” vertelt hij terwijl hij zijn route door de kas maakt. “Eerst even de nachtelijke grafieken bekijken en dan een rondje lopen. Kijken of alles nog klopt. Een soort ochtendgroet aan de planten.”

Om negen uur staat hij weer even in de keuken, waar een boterham op hem ligt te wachten — klaargemaakt door Karen, die dan net terug is van de schoolrun. Naast moeder van drie, is ze sportdocent op een middelbare school én werkt ze één dag per week mee in het teeltbedrijf. “Iedere ochtend breng ik eerst Jack (6) en Levi (5) naar school, Jade (9 maanden) gaat dan mee op sleeptouw”, vertelt ze. “Daarna begint mijn werkdag. Het is even plannen, maar het houdt me fris. Twee dagen met de kinderen, twee dagen met collega’s, en één dag op kantoor tussen de aardbeien, de administratie doen. Excel is soms echt lekker rustgevend hoor!”

In de kas heerst een rustige bedrijvigheid. Zo’n 65 mensen werken dagelijks aan de verzorging van de planten en het plukken van de vruchten. “We werken in drie vaste teams,” legt Hendrik uit. “Een plukteam, een gewasonderhoudsteam en een doorhaalteam. Elk team heeft een supervisor. Daarboven staat nog iemand die alles coördineert. Dat zorgt ervoor dat het bedrijf ook doorloopt als ik er even niet ben.”

Want dat gebeurt wel eens. Niet omdat Hendrik stilzit – integendeel. Naast Starberry runt hij ook een teeltbedrijf in Tanzania én werkt hij continu aan het verder verduurzamen van het bedrijf in Nieuwaal. “De energieprijzen waren een enorme uitdaging, dus zijn we zelf stroom gaan opwekken met zonnepanelen. We hebben ook een warmtepomp, een WKK-installatie en vanaf volgend jaar ook accu’s. Zo kunnen we straks, van maart tot oktober, volledig onafhankelijk opereren. Duurzaam én goed voor de portemonnee.” Ondernemen zit Hendrik in het bloed. “Of het nou gaat om aardbeienplanten, energievoorziening of buitenlandse avocadoboeren, ik zoek altijd naar waar het beter kan. Ons bedrijf is één grote puzzel. Ik hou ervan om die elke dag iets slimmer te leggen.”

In 2008 begon Hendrik met het chrysantenbedrijf van zijn vader. Maar in 2018 ging het roer om. “Ik wilde iets nieuws, iets met toekomst. We zijn de kas gaan verbouwen voor aardbeien en hebben alles aangepast. In de winter van 2024 hebben we zelfs het naastgelegen bedrijf overgenomen – een orchideeënkwekerij. Die hebben we ook omgebouwd.” Het was druk, beaamt Karen. “Maar het is wel óns project geworden. Vanaf het moment dat we gingen verbouwen, zaten we er samen in. Sindsdien werk ik iedere vrijdag mee in het bedrijf. Het is fijn om te weten wat er speelt. En leuk ook. We zijn een goed team.”

Wie denkt dat telers afhankelijk zijn van het net, heeft Starberry nog niet gezien. “Naast dat we onze eigen energie opwekken, benutten we ook de uitlaatgassen die daarbij vrijkomen”, vertelt Hendrik enthousiast. “Die worden gefilterd en omgezet in CO₂ voor de planten. “Het klinkt misschien gek, maar planten houden van CO₂. Het is dus juist heel schoon en slim om die goed in te zetten.” Karen voegt toe: “We willen duurzaam telen, maar ook financieel gezond blijven. Die twee gaan prima samen als je het goed aanpakt.”

Rond het middaguur komen Jack en Levi thuis voor de lunch. Op de dagen dat Karen niet werkt eten ze met z’n allen aan tafel. “Dat is echt even een gezinsmoment,” vertelt ze. “Hoe was school? Wat heb je gedaan? Soms lukt het samen eten niet, maar vaak wel. Dat zijn de kleine geluksmomentjes.” De middag staat voor Hendrik in het teken van kwaliteitsbegeleiding, overleg met de teams, onderhoud en handel. Toch voelt het voor Hendrik niet als werk. “Ik wil altijd het maximale eruit halen. Als de vrucht goed is en de plant krachtig staat – dan heb ik een goede dag.” Karen glimlacht: “Ik ben iets sneller tevreden. Als het zonnetje schijnt, de kinderen zijn blij en ik heb zelf ook iets kunnen doen, dan is mijn dag al goed.” En dat blijkt een mooie combinatie. Hendrik: “Zij helpt mij relativeren, ik trek haar soms juist mee in mijn fanatisme. Het werkt.”

Rond zes uur krijgt Hendrik vaak een appje van Karen: “Eten.” Geen poespas, maar een duidelijke boodschap. “Dan weet ik: opschieten. Ik moet nú komen, anders is het koud,” zegt Hendrik lachend. Na het eten is hij vaak nog even in de kas. “Even kijken of alles klaar is voor de nacht.” Tegen half acht is hij terug om de kinderen op bed te leggen – een taak die hij met liefde op zich neemt. Daarna volgt tijd voor henzelf. “We sporten graag,” vertelt Karen. “Mountainbiken, zaalvoetbal, padel. Gewoon even alles loslaten en lekker fanatiek zijn om iets totaal onbelangrijks. Het ontspant én het houdt je fit.”

De werkweek loopt op z’n einde met een vaste gewoonte: op zaterdagmiddag is het frietdag. “Echt een traditie,” lacht Karen. “We werken eerst nog gewoon in de ochtend, maar ’s middags maken we het gezellig en is samen friet eten vaste prik. En op zondag? Dan nemen we echt even onze rust. Geen werk, geen appjes, afspraken. We gaan naar de kerk, drinken koffie bij mijn ouders, en verder doen we niks,” zegt Karen. “Behalve misschien een tijdschrift lezen en echt even als gezin samenzijn. Dat voelt als luxe.” Hendrik knikt: “Zondag is een rustpunt. Daardoor kunnen we de rest van de week ook goed volhouden.” Die rust is ook echt nodig. Want naast het runnen van hun eigen jonge gezin en hun bedrijf, zorgen Hendrik en Karen ook goed voor hun medewerkers. Boven de loods hebben ze 25 appartementen gebouwd waar 50 seizoensarbeiders kunnen verblijven. “We werken al jaren met trouwe medewerkers Tinta en Sebastiaan uit Roemenië. Ze zijn echt familie geworden. Tinta regelt alles in het bedrijf en zijn vrouw is de vaste oppas van onze kinderen, de jongens praten zelfs al een beetje Roemeens!”